ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံရဲ့ ပညာေရးစနစ္ အက်ိဳးရွိ၊ မရွိကို အမ်ားအားျဖင့္ မ်ဥ္းေကြးစနစ္နဲ႔တိုင္းတာ တာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ ေက်ာင္းသားအေယာက္ (၁၀၀) အေပၚမွာ အုပ္စု သံုးစုခြဲျပီး ၾကည့္ပါတယ္။ ေက်ာင္းသား အေယာက္ (၁၀၀)မွာ အလြန္ေတာ္တဲ့ ေက်ာင္းသား တနည္းအားျဖင့္ ဘာသာအားလံုးေပါင္းရဲ့ ပ်မ္းမွ်အမွတ္ဟာ (၈၀)မွတ္ အထက္မွာရတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကို (A) အုပ္စုလို႔ သတ္မွတ္ပါတယ္။ ပ်မ္းမွ်အမွတ္ (၅၀) မွ (၈၀) အၾကားရတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကို (B) အုပ္စုလို႔ သတ္မွတ္ပါတယ္။ ပ်မ္းမွ်အမွတ္ (၅၀) ေအာက္ရတဲ့ ေက်ာင္းသား ေတြကို (C) အုပ္စုလို႔သတ္မွတ္ပါတယ္။
ေက်ာင္းသား (၁၀၀) ကို အုပ္စု A,B,C ခြဲလုိက္တဲ့အခါမွာ (A) အုပ္စု (၁၀)ေယာက္ ၊(B) အုပ္စု (၆၅) ေယာက္၊ (C)အုပ္စု (၂၅)ေယာက္ ဆိုရင္မ်ဥ္းေကြးစနစ္မွာ ပံု(၁) ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီရလဒ္ အေပၚမွာ က်င့္သံုးေနတဲ့ ပညာေရးစနစ္ကို ေအာင္ျမင္တဲ့ ပညာေရးစနစ္လို႔ ယူဆႏုိင္ပါတယ္။ ေက်ာင္းသားအေယာက္ (၁၀၀) မွာ အုပ္စု (A) အလြန္ေတာ္တဲ့ ေက်ာင္းသား ၁၀% ရွိေပမဲ့ ဒီရာခုိင္ႏႈန္းဟာ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံကို တည္ေဆာက္ရာမွာ အားထားေလာက္တဲ့ ရာခိုင္ႏႈန္း မဟုတ္ပါဘူး။ ႏုိင္ငံအတြက္ အားထားရမည့္ အုပ္စုက အုပ္စု (B) ျဖစ္ပါတယ္။ အလယ္အလတ္ ဥာဏ္ရည္ရွိိတဲ့ အုပ္စု (B) မွာ ေက်ာင္းသားအေရအတြက္မ်ားေလေလ ႏိုင္ငံ အတြက္ အက်ိဳးရွိ ေလေလ ျဖစ္ပါတယ္။
ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ့ ၂၀၁၃ ခုႏွစ္ (၁၀)တန္း ေအာင္ခ်က္ ရာခိုင္ႏႈန္းကို မ်ဥ္းေကြးစနစ္နဲ႔ တိုင္းထြာ လိုက္တဲ့အခါ မွာ ေအာင္ခ်က္ ပထမ ရတဲ့့့့့့့့့့့့့့့့့့့့့့့့့့့့့ မြန္ျပည္နယ္ ေတာင္မွ ၄၉% ဘဲ ေအာင္ပါတယ္။ အဲဒီ အထဲမွာ ဂုဏ္ထူးထြက္တဲ့ အေရအတြက္ဟာ ၁၀% မေက်ာ္ပါဘူး။ ပံု(၂) ဒါဆိုရင္ ႏိုင္ငံအတြက္ အားထားႏုိင္မဲ့အုပ္စု (B) ရဲ့ ရာခိုင္ႏႈန္း နည္း ေနျပီးေတာ့ အုပ္စု (C) မွာရာခိုင္ႏႈန္းသြားျပီးမ်ားေနတာကို ေတြ႕ရမွာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ့ ပညာေရး အဆင့္နိမ့္ေနတယ္လို႔ ပညာရွင္ေတြက ေ၀ဖန္ၾကတာပါ။ ပညာရွင္ေတြမွာ ပညာေရးစနစ္ရဲ့ ေအာင္ျမင္မႈကို တိုင္း တာတဲ့ နည္းစနစ္ေတြရွိပါတယ္။ ေလဖန္းဒန္းစီးေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး။
ပညာေရးစနစ္ကို ျပင္မယ္ဆိုုရင္ ေအာက္ေျခကစျပီး ျပင္ရမယ္လို႔ေျပာၾကပါတယ္။ ဟုတ္ပါျပီ ဘယ္လို ျပင္ၾကမွာလဲ။ ၂၀၁၄ ခုႏွစ္မွာ သူငယ္တန္း (K.G) တစ္တန္းတိုးမယ္လို႔ ေျပာၾကပါတယ္။ သူငယ္တန္းကို တစ္တန္းတိုးလိုက္တာနဲ႔ ပညာေရးစနစ္ေကာင္းလာမွာလား။ ဘယ္လိုရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ (K.G) ဆိုတဲ့ သူငယ္တန္း ကို တစ္တန္းတိုးရတာလဲ။ ဟိုအရင္ အဂၤလိပ္ေခတ္က ကိုယ္ပိုင္ေက်ာင္းေတြမွာ (K.G) (A) ႏွင့္ (K.G) (B) ဆို ျပီး သူငယ္တန္းမွာ (၂)ႏွစ္ ေနရတာကို ျပန္စဥ္းစားျပီး သူငယ္တန္းကို တစ္တန္းထပ္တိုးလိုက္တာဆိုရင္ေတာ့ ဘာမွ ထူးလာမွာ မဟုတ္ပါဘူး။
အမွန္ေတာ့ သူငယ္တန္းဆိုတာ စာသင္တာကို ဦးစားေပးတဲ့ အတန္း မဟုတ္ပါဘူး။ သူငယ္တန္း (Kinder Garden) ရဲ့ရည္ရြယ္ခ်က္ကိုက ကေလးသူငယ္မ်ားအတြက္ ဥယ်ာဥ္လို႔ အဓိပၸါယ္ ရပါတယ္။ သူငယ္ တန္း မွာ ေက်ာင္းစေနတဲ့ ကေလးေတြကို ေက်ာင္းမွာေပ်ာ္လာေအာင္ အမ်ားနဲ႔ အတူ ေနထိုင္တတ္ေအာင္ စည္းကမ္း ဆိုတာ ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ သတ္မွတ္ခ်က္ မဟုတ္ဘဲ လူတစ္ဦးခ်င္း လိုက္နာသင္တဲ့၊ လူပီသေစတဲ့၊ အက်င့္စရို္က္ေတြဆိုတာ ကေလးတိုင္း တေျဖးေျဖး သေဘာေပါက္ျပီး လိုက္နာက်င့္သံုး လာေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးတဲ့ အတန္းပါ။ ပါးစပ္နဲ႔ ေျပာေနရံု သက္သက္ တုတ္တစ္ေခ်ာင္းကိုင္ျပီး ေလ့က်င့္ေပးရံု သက္သက္ မဟုတ္ဘဲ ဆရာ၊ ဆရာမေတြက စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးရမွာပါ။ သူငယ္တန္းက ဆရာ၊ ဆရာမေတြဟာ တုတ္မကိုင္ရပါဘူး။ ကေလးကို ေၾကာက္စိတ္မျဖစ္ေစရပါဘူး။ ထမင္းစားခ်ိန္မွာ ေသေသ သပ္သပ္ စားေသာက္တက္လာေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးရပါတယ္။ ေနလည္ေန႔ခင္း အိပ္ခ်ိန္မွာ စနစ္တက် အိ္ပ္ တတ္ေအာင္၊ ကစားခ်ိန္မွာ အမ်ားနဲ႔ အတူေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ကစားတတ္ေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးရပါတယ္။ ကဗ်ာ ေတြ၊ သီခ်င္းေတြကိုသင္ေပးတဲ့ အခါမွာလဲ လူၾကီးေတြကို သင္သလို စည္းစနစ္တက် အတိအက်မဟုတ္ဘဲ ကေလး ေပ်ာ္ရံုသက္သက္၊ ဆိုႏိုင္ရံု၊ ရြတ္ႏိုင္ရံု သင္ေပးရပါတယ္။ အေရးၾကီးတာက ဒီအရြယ္ကေလးေတြရဲ့ အသိဥာဏ္နဲ႔ ဦးေႏွာက္ထဲမွာ ဘာမွေလးေလးပင္ပင္ ၾကီးၾကီးမားမားေတြကို မထည့္သြင္းရပါဘူး။ လြတ္လပ္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာနဲ႔ ကေလးတိုင္းကို ၾကီးျပင္းေစရပါတယ္။ သူငယ္တန္းရဲ့ အဓိက ရည္ရြယ္ခ်က္က ကေလးေတြကို ယဥ္ေက်းဖို႔နဲ႔ အမ်ားနဲ႔အတူေနတတ္တဲ့ အေလ့အက်င့္ေလး ရရံု သက္သက္ ေလ့က်င့္ေပးရင္းနဲ႔ လူပီသတဲ့ အေျခခံ လူ႔စိတ္ထားေလး ထားတတ္ေအာင္ ပ်ိဳးေထာင္ေပးရပါတယ္။ သူငယ္တန္း ဒုတိယႏွစ္ ေရာက္္တဲ့အခါမွ စာနည္းနည္းစသင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ စာေမးပြဲ မရွိရပါဘူး။ (K.G) (A) ႏွင့္ (K.G) (B) ဟာႏွစ္ကုန္ရင္ အတန္း တက္ေပးတဲ့ စနစ္ကို က်င့္သံုးပါတယ္။
စာေမးပြဲဆုိတဲ့ ျဖစ္စဥ္မွာ ယွဥ္ျပိဳင္ခ်င္းနဲ႔ ထိပ္တိုက္ရင္္ဆိုင္ျခင္းဆိုတဲ့ အခ်က္ေတြပါလာပါတယ္။ သိပ္ငယ္ေသးတဲ့ ကေလးေတြကို အဲဒီလိုအေျခအေနနဲ႔ ေပးမေတြ႕ရပါဘူး။ ကေလးဆိုတာ လြတ္လပ္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ၾကီးျပင္းေစရပါတယ္။ ငယ္ငယ္ကေလးတည္းက ကေလး အခ်င္းခ်င္း ယွဥ္ျပိဳင္ခိုင္းလိုက္ရင္ ႏုိင္တဲ့ကေလးမွာ ဂုဏ္ယူမႈမာနဆိုတာျဖစ္သြားျပီး ရႈံးနိမ့္တဲ့ ကေလးမွာေတာ့ ေၾကာက္စိတ္ အားငယ္စိတ္ေတြ ၀င္သြားႏိုင္ပါတယ္။ ဒီစိတ္ေတြဟာ တသက္လံုး အရိုးစြဲသြားႏိုင္ပါတယ္။
ကေလးေတြကိုျပဳစု ပ်ိဳးေထာင္ရာမွာ စိတ္ႏွလံုးလွျပီး စည္းစနစ္က်ဖို႔ ေလ့က်င့္ေပးရသလို တျပိဳင္နက္ထဲ မွာဘဲ ကေလးေတြရဲ့ စိတ္ထဲမွာဒဏ္ရာမရေအာင္ အႏိုင္ယူလိုစိတ္၊ ႏိုင္ထက္စီးနင္းစိတ္၊ မနာလိုစိတ္၊ မုန္းတီးစိတ္၊ ေၾကာက္စိတ္၊ အားငယ္စိတ္ စတာေတြမျဖစ္ရေလေအာင္ အလြန္သတိထားဖို႔လိုအပ္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ စိတ္သေဘာထားေတြဟာ တခုနဲ႔ တခု နီးစပ္ေပမဲ့ မတူၾကဘူး။ ဥပမာ ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ ရိုေသမႈမွာ ယဥ္ေက်း မႈက ကိုယ္ႏႈတ္အျပဳအမႈ သိမ္ေမြ႕မႈကိုဆိုလိုျပီး ရိုေသမႈမွာၾကေတာ့ ေလးစားမႈ၊ အားနာမႈ၊ ဦးစားေပးမႈ ေတြပါလာ ပါတယ္။ အလားတူဘဲ ယွဥ္ျပိဳင္လိုမႈနဲဲ႔ အႏိုင္ရလိုမႈမွာ ယွဥ္ျပိဳင္မႈမွာ ရိုးသားမႈက အဓိကျဖစ္ျပီး အႏိုင္ရလိုမႈမွာက် ေတာ့ တရားတဲ့နည္းလမ္းေတြသာမက မတရားတဲ့နည္းလမ္းေတြပါသံုးလာတတ္ပါတယ္။
ဒီေလာက္ အေသးစိတ္ျဖစ္တဲ့ စိတ္ေနစိတ္ထားေတြကို ဘာမွမသိေသးတဲ့ ကေလးေတြကို ေလ့က်င့္ေပး ဖို႔ဆိုတာ အလြန္ပညာသားပါတဲ့ အလုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ ကေလးေတြကို စကားလံုးေတြနဲ႔ ရွင္းျပလို႔လဲမရပါဘူး။ သိမွာ မဟုတ္လို႔ပါ။ အတင္းအဓမၼၼၼၼ လုပ္ခုိင္းလို႔လည္းမျဖစ္ပါဘူး။ ဆရာ၊ ဆရာမေတြက အခါအခြင့္ၾကံဳတဲ့အခ်ိန္ မွာ တေျဖးေျဖးခ်င္း လုပ္ေဆာင္ျပျပီး ေလ့က်င့္ပ်ိဳးေထာင္ေပးရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူငယ္တန္းကို အခ်ိန္ ၂ ႏွစ္ ယူထားရတာပါ။ ဆရာ၊ ဆရာမကိုယ္တိုင္က ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႕ဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ ဆရာေတြဟာ ကေလးတစ္ဦး ခ်င္းစီးရဲ႕ သဘာ၀၊ စိတ္သေဘာထားကို သိေအာင္ၾကိဳးစားျပီး တစ္ဦးခ်င္းကို ကူညီႏိုင္ရပါမယ္။ ဒီအတန္းေတြကို သင္ၾကားဖို႔ ဘြဲ႕ရျပီးခါစ အေတြ႔အၾကံဳမရွိေသးတဲ့ လူငယ္ေတြကို ခန္႔လို႔မရပါဘူး။ တခ်ိဳ႕ႏုိင္ငံေတြမွာဆိုရင္ သူငယ္တန္းနဲ႔ မူလတန္းျပ ဆရာ၊ ဆရာမေတြကို အေတြ႕အၾကံဳရင္က်က္ျပီးတဲ့ ဆရာ၊ ဆရာမေတြကို အထူးေရႊး ခ်ယ္ ခန္႔အပ္ထားၾကပါတယ္။ ပညာေရးစနစ္ တစ္ခု အစျပဳပ်ိဳးေထာင္တဲ့ အတန္းျဖစ္သလို လူတစ္ေယာက္ကို လူပီသေအာင္ ေလ့က်င့္သင္ၾကားေပးတဲ့ အတန္းျဖစ္တာမို႔ အလြန္အေရးၾကီးပါတယ္။
No comments:
Post a Comment